D’Gaarde­kultur huet eng laang Traditioun – an domat och d’Gaarde­literatur, déi Generatioune vu Gaarde­frënn begleet an inspiréiert huet. Iwwert Joerzéngten hu Gaarde­kalenneren a praktesch Guiden net nëmme wäertvoll Rotschléi fir de Geméis- an Uebst­ubau am Kleng­gaart vermëttelt, mee och wichtegt Wëssen zur Konservéierung vu Liewens­mëttel. Grad an Zäite vu Kris oder Knappheet, wéi dem 1. Weltkrich, ass dës Kenntnis eng onersetzlech Ressource fir d’Versuergungs­sécherheet. Dofir schéngt et net verwonnerlech, dass den éischte Lëtzebuerger Gaarde­guide vum Jean-Nicolas Peffer direkt nom Krich erauskënnt, well an de Krichs­jore war ville Mënschen d’Bedeitung vum Geméis­ubau am heemesche Gaart eréischt sou richteg bewosst ginn.

An de Joren nom Krich gewannen awer och Gaarde­bau­veräiner an hir Publikatiounen u Bedeitung. Nieft de private Kleng­gäert hunn och Aarbechter­gäert eng wichteg sozial an ekonomesch Roll gespillt, well si ville Familljen eng zousätzlech Liewens­mëttel­quell gebueden hunn. Doriwwer eraus huet d’Gaarde­kultur ëmmer och eng pädagogesch Roll gespillt: D’Erzéiung vun der Jugend am Beräich Gaarden­aarbecht soll net nëmmen technesch Kompetenze stäerken, mee och e Bewosstsi fir Natur, Nohaltegkeet an d’Wäert­schätzung vun der Aarbecht am Gaart schafen.

D’Kim Krier ass Historikerin a Mataarbechterin an der National­bibliothéik.